Medea

In Heiner Müllers versie van Medea, één van de bekendste en meest gruwelijke Griekse tragedies, is de man ‘uitgeteld’ na de moord op de 2 kinderen door de moeder.

Van zijn bejubelde identiteit als soldaat, echtgenoot, vader, man blijft niet veel meer over. Hij komt in een niemandsland terecht: identiteitsloos, wachtend op iets wat hij nog niet kent.

In dit wachten wordt hij gekweld, aan het denken gezet, probeert hij de feitelijkheden van z’n geschiedenis te reconstrueren, door sentimentaliteit en nostalgie geplaagd.

En is Medea, die een ondenkbare gruweldaad op haar geweten heeft, er beter aan toe? In de oerversie van Euripides beklaagt ze zich over haar lot om over de aarde te moeten dolen maar verzekert ze zich tegelijkertijd van een nieuwe plek, in de hoop daar, na haar geschiedenis met Jason, een nieuw leven te kunnen vormgeven.

Is het het lot van de mens om alles te verliezen, het lot van de man en de vrouw om zichzelf om de zoveel tijd te moeten heruitvinden?

Veel van die transformatie is voelbaar en herkenbaar in onze tijd waar ’gelijkwaardigheid’  niet louter een politiek correct woord is maar ook een recht dat opgeëist wordt en waarvoor gestreden wordt, waar ‘identiteit’ een verschuivend begrip is dat geherdefinieerd wordt.

Voor zijn versie van Medea beroept regisseur Piet Arfeuille zich op actrice Tania Van der Sanden, met daarnaast 8 mannen, die het patriarchale overwicht en juk voelbaar maken maar tegelijkertijd hun eigen mannelijkheid in de weegschaal leggen.

Arfeuille ambieert een schilderij te maken waarin een bijzondere rol is weggelegd voor vorm, licht en geluid. Niemand minder dan kunstenares Berlinde De Bruyckere zorgt voor de vormgeving.

Medea is door Euripides geschreven in  431 voor Christus. Na het overspel van haar echtgenoot Jason, de ‘argonaut’, wreekt Medea, de ‘barbaarse’, zich door zowel zijn toekomstige nieuwe bruid als hun eigen twee kinderen om het leven te brengen.